山不在高，有仙则名。水不在深，有龙则灵。斯是陋室，惟吾德馨。苔痕上阶绿，草色入帘青。谈笑有鸿儒，往来无白丁。可以调素琴，阅金经。无丝竹之乱耳，无案牍之劳形。南阳诸葛庐，西蜀子云亭。孔子云：“何陋之有？”
Lòu Tīng Míng
Shān bù zài gāo, yǒu xiān zé míng. Shuǐ bù zài shēn, yǒu lóng zé líng. Sī shì lòu tīng, wéi wú dé xīn. Tái hén shàng jiē lǜ, cǎo sè rù lián qīng. Tán xiào yǒu hóng rú, wǎng lái wú bái dīng. Kě yǐ tiáo sù qín, yuè jīn jīng. Wú sī zhú zhī luàn ěr, wú àn dú zhī láo xíng. Nán yáng Zhūgě Lú, Xī Shǔ Zǐ Yún tíng. Kǒng zǐ yún: “Hé lòu zhī yǒu?”
这篇文章是唐代刘禹锡所作，表达了作者安贫乐道的生活态度和高尚的情操。通过简洁的语言和优美的韵律，展现了作者对简朴生活的追求与满足。希望这篇带有拼音的文章能帮助大家更好地理解和学习这篇经典之作。
